29 kwietnia 1924 roku został wprowadzony w Polsce do obiegu Polski Złoty, w wyniku reformy pieniężnej wprowadzonej przez ministra finansów Władysława Grabskiego.
Reforma polegała na wprowadzeniu nowej waluty – złotego, w miejsce marki polskiej, zmianie zasad płacenia podatków i utworzeniu Banku Polskiego, który jako jedyny mógł emitować pieniądze.
Reforma miała na celu zastąpienie marki polskiej, zdewaluowanej waluty z okresu Królestwa Polskiego – jak podają źródła, hiperinflacja w 1923 roku wyniosła 35 000 procent rocznie (nie do wyobrażenia).
Od 29 kwietnia do 1 lipca 1924 roku przeprowadzono wymianę pieniędzy.
Za 1 800 000 marek otrzymywano 1 złotego, który „dzielił się na 100 groszy i miał wartość 0,3226 grama złota próby 900/1000” – podobnie jak frank szwajcarski.
Płacono wtedy za jednego dolara amerykańskiego 5,18 złotego.
Za jednego złotego można było w tym czasie kupić 3 bochenki chleba.
Dyskutowano dość długo nad nazwą, ponieważ nazwa waluty wcale nie była taka oczywista.
Przed wprowadzeniem złotego brano pod uwagę też inne propozycje, wśród których największą popularnością cieszyły się: “lech”, “pol”, “piast”, “sarmat” i “kościuszko”.
Ostatecznie zdecydowano się na nazwę złoty ze względu na odwołanie do historycznej jednostki monetarnej Królestwa Polskiego.
Od tego momentu zaczął obowiązywać przelicznik 100 groszy = 1 złoty.
Nowa waluta miała pokrycie w złocie i była całkowicie wymienialna.
