Szanowni Państwo,
Czy ktoś rozpoznaje to miejsce ?
Czy ktoś mógłby opowiedzieć o nim coś więcej, co się tu mieściło, kiedy, kto i w jakim celu tutaj mieszkał oraz co robił ?
Odkryję rąbka tajemnicy i zdradzę istotę moich pytań, otóż jest to obecny parking leśny „na drugiej górce w lesie” przy ul. Modlińskiej w Rajszewie.
Do połowy lat sześćdziesiątych stał tu dom, w którym mieszkał DRÓŻNIK – osoba, która dbała o naszą główną drogę z Jabłonny do NDM. Jak mi powiedziano jeden Dróżnik był u nas w Rajszewie, a drugi w Bożej Woli (obecny budynek ZDM). Z tego co wyczytałem, na każde 5 km drogi był jeden dróżnik.
Byłbym zobowiązany za przekazanie wszelakiej wiedzy o tym miejscu do aktualnie tworzonej (mam nadzieję, że się uda) monografii naszej Wsi.
Dla ciekawości, oto co udało mi się zdobyć na temat dróżników w Polsce, otóż:
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, proces ujednolicenia ziem, administracji, odbudowa i tworzenie infrastruktury potrzebowała m.in. Dróżników. Jakie stawiano przed nimi wymagania?
Jak pisano w „Wiadomościach Drogowych” w 1932 roku „Dróżnik to szeregowiec drogowy i jedynie za pomocą dróżników drogi można konserwować tak by z jak najmniejszymi stratami doczekać lepszych czasów”.
Nie każdy mógł zostać Dróżnikiem, a przed Dróżnikami stawiano dość wygórowane wymagania i twierdzono, że Dróżnik to:
1. Po pierwsze siła robocza która: przysypuje jezdnie, łata wyboje, podbiera tułacze, odwadnia jezdnię, usuwa zaspy śnieżne – musi być zdrowy bez defektów rak i nóg, w sile wieku, odporny na niepogodę.
2. Po drugie musi mówić, czytać i pisać po polsku.
3. Jako osoba stykająca stale się z ludźmi musi być człowiekiem kulturalnym, grzecznym i dobrze ubranym, nie nadużywającym alkoholu.
4. W razie wypadków samochodowych powinien spełnić obowiązek sanitariusza więc również w tej dziedzinie powinien posiadać minimalną wiedzę.
5. Musi posiadać minimalna wiedzę ogrodniczą gdyż drzewka i krzewy są rzeczą nieodzowną przy drodze.
6. Musi posiadać zdolności ciesielskie gdyż nie ma dróżnika w polskich warunkach, któremu nie powierzono by chociaż jednego mostu drewnianego a co za tym idzie doraźnych napraw mostu, taczki lub innego sprzętu drogowego dokonać umiał.
7. Powinien być stanowczy i wzbudzać szacunek jak również powinien posiadać umiejętności kadrowe i ekonomiczne by sporządzać listy płac dla swoich podwładnych.
8. Powinien więc być przyjmowany do pracy na tym stanowisku człowiek w sile wieku czyli w wieku 22 lat po odbyciu służby wojskowej a przed ukończeniem 35 roku życia. Aczkolwiek jednocześnie twierdzono, że maksymalny wiek dla zawodu dróżnika to 55 lat.
Także wynika z tego, że Dróżnik to nie byle kto, to osoba w sile wieku, zdrowa, inteligentna, obyta w towarzystwie, po wojsku, o wszechstronnych różnorakich umiejętnościach i dość wyszukanych przymiotach.
